Bezkolec
| Hylomys | |||
| S. Müller, 1840[1] | |||
 Przedstawiciel rodzaju – bezkolec krótkoogonowy (H. suillus) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||
| Typ | strunowce | ||
| Podtyp | kręgowce | ||
| Gromada | ssaki | ||
| Podgromada | żyworodne | ||
| Rząd | owadożery | ||
| Podrząd | Erinaceota | ||
| Rodzina | jeżowate | ||
| Podrodzina | gołyszki | ||
| Rodzaj | bezkolec | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
| Hylomys suillus S. Müller, 1840 | |||
| Synonimy | |||
| | |||
| Gatunki | |||
| |||
| |||
| |||
Bezkolec[3] (Hylomys) – rodzaj ssaków z podrodziny gołyszków (Galericinae) w obrębie rodziny jeżowatych (Erinaceidae).
Zasięg występowania
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w południowo-wschodniej Azji[4][5][6].
Morfologia
Długość ciała (bez ogona) 90–156 mm, długość ogona 10–32 mm, długość ucha 12–21 mm, długość tylnej stopy 20–28 mm; masa ciała 45–80 g[5][7].
Systematyka
Rodzaj zdefiniował w 1840 roku niemiecki przyrodnik Salomon Müller w publikacji pod redakcją holenderskiego zoologa Coenraada Jacoba Temmincka o tytule Verhandelingen over de natuurlijke geschiedenis der Nederlandsche Overzeesche Bezittingen[1]. Na gatunek typowy Müller wyznaczył (oznaczenie monotypowe) bezkolca krótkoogonowego (H. suillus).
Etymologia
Hylomys (Hyllomis): gr. ὑλη hulē ‘teren lesisty, las’; μυς mus, μυος muos ‘mysz’[8].
Podział systematyczny
Do rodzaju należą następujące występujące współcześnie gatunki[9][7][4][3]:
- Hylomys parvus H.C. Robinson & Kloss, 1916 – bezkolec drobny
- Hylomys suillus S. Müller, 1840 – bezkolec krótkoogonowy
- Hylomys dorsalis O. Thomas, 1888
- Hylomys maxi Sody, 1933
- Hylomys peguensis Blyth, 1859
- Hylomys macarong Hinckley, Lunde & Hawkins, 2023
- Hylomys vorax Hinckley, Lunde, & Hawkins, 2023
Opisano również gatunek wymarły z miocenu dzisiejszej Tajlandii[10][11]:
- Hylomys engesseri Mein & Ginsburg, 1997
Uwagi
- ↑ Niepoprawna późniejsza pisowniaHylomys S. Müller, 1840.
Przypisy
- ↑ a b S. Müller: Over de zoogdieren van den Indischen Archipel. W: C.J. Temminck: Verhandelingen over de natuurlijke geschiedenis der Nederlandsche Overzeesche Bezittingen. Leiden: in commissie bij S. en J. Luchtmans en C.C. van der Hoek, 1840, s. 50. (niem.).
- ↑ A.N. Pomel. Etudes sur les carnassiers insectivores (Extrait). Seconde partie.—Classification des insectivores. „Archives des sciences physiques et naturelles”. 9, s. 251, 1848. (fr.).
- ↑ a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 62. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 22. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
- ↑ a b T. Best: Family Erinaceidae (Hedgehogs and Gymnures). W: R.A. Mittermeier & D.E. Wilson (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 8: Insectivores, Sloths and Colugos. Barcelona: Lynx Edicions, 2018, s. 328. ISBN 978-84-16728-08-4. (ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Hylomys. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-12-30].
- ↑ a b Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 406. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
- ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 338, 1904. (ang.).
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.12) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2024-01-06]. (ang.).
- ↑ J.S.J.S. Zijlstra J.S.J.S., Hylomys Müller, 1840, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-10-23] (ang.).
- ↑ P. Mein & L. Ginsburg. Les mammifères du gisement miocène inférieur de Li Mae Long, Thaïlande: systématique, biostratigraphie et paléoenvironnement. „Geodiversitas”. 19 (4), s. 787, 1997. (ang.).
- Britannica: topic/Asian-gymnure
