Pełne imię i nazwisko | Bronisław Andrzej Waligóra |
Data i miejsce urodzenia | 25 września 1932 Sielec Biskupi |
Pozycja | napastnik |
Kariera juniorska |
|
Kariera seniorska[a] |
Lata | Klub | Wyst. | Gole | | Lechia 06 Mysłowice | | Pogoń Katowice | | Pomorzanin Toruń | 1956–1968 | CWKS/Zawisza Bydgoszcz | |
Kariera trenerska |
Lata | Drużyna | 1971–1972 | Zawisza Bydgoszcz | 1974–1975 | Zawisza Bydgoszcz | 1977–1978 | Widzew Łódź | 1979–1982 | Motor Lublin | 1982–1983 | BKS Stal Bielsko-Biała | 1983–1984 | Bałtyk Gdynia | 1984–1986 | Widzew Łódź | 1987 | Lech Poznań | 1988–1989 | Widzew Łódź | 1990–1993 | Avia Świdnik | 1995–1996 | Zawisza Bydgoszcz | 1996–1997 | Hetman Zamość | 1997 | WKP Włocławek | 2003 | Ceramika Opoczno (asystent) | |
- ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
|
Bronisław Andrzej Waligóra (ur. 25 września 1932 w Sielcu Biskupim) – polski piłkarz i trener piłkarski.
Życiorys
Wychowanek AKS-u Chorzów, następnie zawodnik Pomorzanina Toruń. W 1956 roku trafił do Zawiszy Bydgoszcz, gdzie stał się pierwszoplanową postacią drużyny[1]. Przez lata był jej kapitanem, występując na pozycji napastnika[2].
Po zakończeniu kariery piłkarskiej zajął się pracą trenerską. Prowadził m.in. Lecha Poznań[3], Hetmana Zamość[4], Motor Lublin[5], Bałtyk Gdynia[6], trzykrotnie Widzew Łódź[7], Avię Świdnik[8] i trzykrotnie Zawiszę Bydgoszcz[9].
Z Widzewem zdobył Puchar Polski w 1985 roku[10]. Po raz pierwszy objął łódzką drużynę w 1977 roku, a w 1978 roku sięgnął po wicemistrzostwo Polski, zasiadając na ławce w rundzie jesiennej. Później przeniósł się do Motoru Lublin. Do Łodzi powrócił w trakcie sezonu 1984/1985 i rozgrywki te zwieńczył brązowym medalem w lidze i zdobyciem jedynego w historii klubu Pucharu Polski. W następnym roku zespół pod jego wodzą znów zajął trzecie miejsce w tabeli Ekstraklasy. W sezonie 1988/1989 zastąpił na stanowisku Andrzeja Grębosza i zakończył sezon na 7. miejscu w tabeli. Rok później odszedł po siedmiu meczach, a finalnie zespół spadł z ligi. W sezonie 1984/1985 dotarł z klubem do 1/8 finału Pucharu UEFA. Prowadził Widzew także w Pucharze Zdobywców Pucharów oraz w Pucharze Intertoto. Łącznie we wszystkich rozgrywkach zasiadał na ławce trenerskiej Widzewa Łódź 160 razy, z czego 129 razy w Ekstraklasie, co daje mu trzecie miejsce w klubowej historii pod tym względem[11].
Sukcesy
Widzew Łódź
Motor Lublin
- Awans do I ligi (obecnie Ekstraklasa): 1979/1980[12]
Indywidualne
- Medal Złoty PZPN za wybitne osiągnięcia w rozwoju piłki nożnej: 2022
Przypisy
- ↑ Bronisław Waligóra: Czekam na Zawiszę w ekstraklasie. sportowabydgoszcz.pl. [dostęp 2012-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-02)].
- ↑ Historia Klubu. zawiszafans.com. [dostęp 2012-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 czerwca 2013)].
- ↑ Trenerzy Lecha. lech-poznan.com.pl. [dostęp 2012-02-24].
- ↑ Bronisław Waligóra: Czekam na Zawiszę w ekstraklasie. sportowabydgoszcz.pl. [dostęp 2012-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 lutego 2011)].
- ↑ Historia klubu RKS Motor Lublin. dziennikwschodni.pl. [dostęp 2012-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 września 2012)].
- ↑ Trenerzy Bałtyku Gdynia od 1980 roku. baltyk.gdynia.pl. [dostęp 2012-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 marca 2016)].
- ↑ Bronisław Waligóra Członek Sztabu. widzewlodz.info. [dostęp 2012-02-24].
- ↑ Historia sekcji piłki nożnej Avii. aviaswidnik.futbolowo.pl. [dostęp 2012-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 lipca 2013)].
- ↑ Archium meczów. zawiszafans.com. [dostęp 2012-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 czerwca 2013)].
- ↑ Radosław Mroczkowski 36 trenerem Widzewa w Ekstraklasie. widzew.pl. [dostęp 2012-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 lipca 2011)].
- ↑ Wielkie urodziny Bronisława Waligóry! - WidzewToMy - Oficjalny portal kibiców Widzewa Łódź [online], WidzewToMy, 25 września 2022 [dostęp 2022-11-12] .
- ↑ Historia klubu RKS Motor Lublin. dziennikwschodni.pl. [dostęp 2012-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 września 2012)].
Kariera trenerska
- ↑ trener zastępczy
- ↑ a b c trener tymczasowy
- Sobociński i Przyradzki (1956–1957)
- Bartolik (1958–1959)
- Sowiński (1960)
- Sobociński (1961–1962)
- Serafin (1962–1963)
- Sobociński (1963–1964)
- Gozdur (1964–1967)
- Filipiak (1968)
- Wrzos (1969)
- Domagała (1969)
- Geszke (1970–1971)
- Foryś (1971–1972)
- Gozdur (1972–1973)
- Polakow (1974)
- J.Walczak (1975–1976)
- Mandziara (1977)
- Łazarek (1977)
- Sokołowski (1978–1980)
- Adamus (1980–1981)
- Geszke (1981–1983)
- Waligóra (1983–1984)
- Pieszko (1985)
- Stachura (1985–1987)
- Jakubowski (1988)
- Polakow (1988–1989)
- Filipiak (1989)
- Adamus (1989–1990)
- Geszke (1990–1991)
- Szkoda (1991–1994)
- Polakow (1994)
- Filipiak (1994)
- Bussler (1995–1996)
- Szwarc (1996)
- A.Walczak (1997–1998)
- A.Walczak i Bussler (1999)
- Adamus (1999)
- Niedźwiedzki (2000)
- Zimny (2000)
- Geszke (2000–2001)
- Zimny (2001–2004)
- Jaszczerski (2005)
- Bussler (2005–2006)
- Jastrzębowski (2006–2009)
- Rzepka (2009–2010)
- Grembocki (2011)
- Witkowski (2011)
- Złonkiewicz (2011)
- Topolski (2011–2012)
- Tęsiorowski (2012)
- Hartman (2012–2013)
- Martyniuk (2013)
- Budziwojski (2013–2014)
- Martyniuk (2014–2017)
- Mierzejewski (2017)
- Letniowski (2017–2019)
- Rzepka (2019)
- Samborski (2019)
- Jastrzębowski (2020–2021)
- Niciński (2021)
- Reiwer (2021–2022)
- Pasieka (2022–2023)
- Jędrzejczak (od 2023)
|
- ↑ a b c d e f g h trener zastępczy
- ↑ prowadzenie niepewne
- ↑ a b c d e f g trener tymczasowy
- ↑ a b c trener zastępczy
- ↑ trener tymczasowy