Edward Dwurnik

Edward Dwurnik

Edward Dwurnik (2007)
Data i miejsce urodzenia	19 kwietnia 1943 Radzymin
Data i miejsce śmierci	28 października 2018 Warszawa
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	malarstwo, grafika
Ważne dzieła
Sportowcy
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Edward Dwurnik (ur. 19 kwietnia 1943 w Radzyminie, zm. 28 października 2018^[1] w Warszawie^[2]) – polski malarz i grafik.

Życiorys

W latach 1963–1970 studiował malarstwo i grafikę w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w pracowni Krystyny Łady-Studnickiej, a także przez trzy lata rzeźbę. W 1970 obronił pracę dyplomową w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa^[3]. Jak uważał, przez pierwsze lata studiów na ASP „nie miał żadnej wizji swojej twórczości”. Po zetknięciu się z dziełami Bernarda Buffeta dostrzegł nowe możliwości malarskie, lecz dopiero doświadczenie wystawy Nikifora w 1965 pomogło mu odnaleźć formę wspierającą realizację własnych pomysłów. Od tego wydarzenia rozpoczęła się jego pasja tworzenia. Wtedy też powstały obrazy, zaliczane są do cyklów malarskich, takich jak: Podróże autostopem, Warszawa, Portret.

Dwurnik uważa, że prawdziwie „swój temat” odnalazł w marcu 1968^[4]. Rozwiązaniem artystycznym, w ujęciu tego problemu, było budowanie kompozycji wieloelementowych, komplikacja, tworzenie związków między przedmiotami obrazu. W latach 1970–1971 namalował Drogę (Dziesięć stacji świeckiego ukrzyżowania). Namalował ponad 5000 obrazów. Regularnie prezentował swoje obrazy przedstawiające stolice różnych krajów Unii Europejskiej podczas Celebracji Prezydencji w Unii Europejskiej organizowanych w Pałacu Chojnata w Woli Chojnata^[5]. Za swoją pracę został nagrodzony m.in. Nagrodą Kulturalną „Solidarności” (1983), Nouvelle Biennale de Paris (1985), nagrodą Olimpiady Sztuki w Seulu (1988) i Nagrodą Fundacji Sztuki Współczesnej (1992). W kwietniu 2018 przedstawił w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie swoją ostatnią wystawę – „75x75 Dwurnik”^[6].

Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera G-tuje-41)^[7].

Życie prywatne

Jego matka była ludową hafciarką, a ojciec prowadził warsztat ślusarski^[8].

Przez 35 lat był żonaty z fotografką Teresą Gierzyńską, z którą miał córkę Polę Dwurnik (ur. 1979), również malarkę i graficzkę^[8]. Po rozstaniu z żoną w 2003 związał się z Elżbietą^[8].

Niektóre dzieła malarskie

• 1968 – Zachwycenie tłumem (cykl rysunków)
• 1969 – Namiętności (cykl)
• 1970-1971 – Droga (Dziesięć Stacji Świeckiego Ukrzyżowania)
• 1970-1971 – Kolekcja (cykl)
  • Błękitny powiat
  • Wymarsz pogodzonych
  • W obronie idola
• 1971 – Różne błękity (cykl)
• 1972 – Chwila (cykl)
• 1972 – Sportowcy (cykl)
• 1971-1974 – cykl Chmury
• 1973 – Dorota w Zaciszu
• 1973-1975 – Obrazy duże (cykl)
  • Klęska urodzaju
  • Owoce ziemi
  • Konstytucja 3 Maja
• 1975 – Robotnicy (cykl)
  • Zarząd Główny ZPAP
  • Warszawskie Stowarzyszenie Krytyki Plastycznej
  • Geno
• 1976-1977 – Gazeta (cykl)
• 1979 – Krzyż (cykl)
• 1985 – Romantycy (cykl)
• 1989-1991 – Droga na Wschód (cykl)^[9]
• 1990-1994 – Od grudnia do czerwca (cykl)
• 1991-1993 – Niech żyje wojna! (cykl)
• 1992-1997 – Błękitny (cykl)
• 1996-1999 – Wyliczanka (cykl)
• 1998 – Dwudziesty trzeci (cykl)
• 2000 – Dwudziesty piąty (cykl)^[10]
• Podróże autostopem (cykl)
• Warszawa (cykl)
• Portret (cykl)
• 2006 - Poznań
• 2007 – Uśmiechnięte Twarze – mural namalowany podczas Off Festivalu w Mysłowicach
• 2011 – Kontrabasiści – mural namalowany w ramach Life Festival Oświęcim
• 2017 – Czerwone tulipany (olej)
• 2018 – Czerwone tulipany (akryl na płótnie #XXIII)

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2014)^[11]
• Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2015)^[12][13]

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Biografia i obrazy Edwarda Dwurnika
• Edward Dwurnik - katalog prac
• Obrazy Edwarda Dwurnika w Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej