Głowy wawelskie : Historia, Bibliografia, Linki zewnętrzne Wikipedia, wolna encyklopedia

Głowy wawelskie

Głowy wawelskie

Autor	Sebastian Tauerbach, Hans Snycerz
Rodzaj	rzeźba
Data powstania	ok. 1540
Medium	drewno
Miejsce przechowywania
Lokalizacja	Zamek Królewski na Wawelu

Głowy wawelskie – renesansowe drewniane rzeźby głów zdobiące strop sali Poselskiej na Zamku Królewskim na Wawelu, w Krakowie. Wymowa stropu jest alegoryczna, głowy przedstawiają osoby różnych stanów, np. królów, żołnierzy, dworzan.

Historia

Głowy wawelskie

15 grudnia 2020

Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

Rzeźby powstały w warsztacie Sebastiana Tauerbacha i Hansa Snycerza ok. 1540. W kasetonowym suficie sali znajdowały się pierwotnie 194 głowy, do dziś przetrwało ich 30. Ozdobiony głowami strop dotrwał, choć w nie najlepszym stanie, do końca I Rzeczypospolitej. Najprawdopodobniej między 1804 a 1807 został zniszczony w trakcie adaptacji pomieszczeń zamkowych na austriackie koszary. Trzydzieści ocalonych głów zabrała do Domku Gotyckiego w Puławach księżna Izabela Czartoryska. W 1869 dwadzieścia cztery z nich zostały wywiezione do Moskwy, w związku z konfiskatą części majątku należącego do Czartoryskich. Sześć dalszych w niewiadomym czasie stało się własnością Bolesława Podczaszyńskiego, a po jego śmierci prof. Stanisława Tarnowskiego, rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1921 wdowa po profesorze Róża Tarnowska przekazała je Wawelowi. Po zawarciu pokoju ryskiego (1921) do Polski powróciły również pozostałe głowy. W 1927 cała ocalona trzydziestka została umieszczona w kasetonach stropu sali Poselskiej, zrekonstruowanego według projektu Adolfa Szyszko-Bohusza. Ostatnio poddano je konserwacji w 1992.

W latach 1925-1927 Xawery Dunikowski wykonał cykl 12 "głów wawelskich", m.in. Adama Mickiewicza, Anny Jagiellonki, Henryka Walezego, które nigdy nie znalazły się w stropie sali Poselskiej, niemniej jednak do dziś stanowią własność Zamku Wawelskiego.