Tadeusz Arentowicz

Tadeusz Aleksander Arentowicz
major pilot major pilot
Data i miejsce urodzenia

19 września 1909
Sierpc

Data śmierci

8 lipca 1941

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

Centrum Wyszkolenia Lotnictwa Nr 1
65 dywizjon RAF
dywizjon 303

Stanowiska

instruktor specjalny
dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia

Krzyż Walecznych (od 1941) Medal Lotniczy

Tadeusz Aleksander Arentowicz, ps. Szpak (ur. 19 września 1909 w Sierpcu, zm. 8 lipca 1941) – major pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii.

Życiorys

Absolwent Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie (VII promocja, 11 lokata[1]). 15 sierpnia 1933 został mianowany podporucznikiem obserwatorem i przydzielony do 1 pułku lotniczego w Warszawie. Odbył w Grudziądzu kurs pilotażu i kurs pilotażu myśliwskiego. Był instruktorem w Wyższej Szkole Pilotażu, z którą został przeniesiony w marcu 1939 na lotnisko Ułęż pod Dęblinem[2]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 7. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa[3]. W 1939 pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa nr 1 w Dęblinie na stanowisku instruktora specjalnego Kierownictwa Wyszkolenia[4].

W kampanii wrześniowej brał udział jako pilot tzw. grupy dęblińskiej, a następnie z personelem CWL ewakuował się na lotnisko Wielick. Z lotniska rzutem kołowym ewakuował się do Rumunii. W porcie Constanza miał odebrać samoloty angielskie, których transport jednak nie dotarł do portu. Pozostał z grupą pilotów w Rumunii, a następnie przedostał się do Francji i dalej do Anglii[2].

W Anglii otrzymał numer służbowy P-0251 i na początku 1941 po przeszkoleniu na sprzęcie brytyjskim został przydzielony do dywizjonu 303 na stanowisko dowódcy eskadry. Pełnił czasowo obowiązki dowódcy dywizjonu po śmierci kpt. Zdzisława Henneberga, a 3 lipca 1941 objął dowództwo dywizjonu[2]. W dniu 8 lipca 1941 odbył lot bojowy na samolocie Supermarine Spitfire nr P 8502 jako górna osłona bombowców lecących z zadaniem zniszczenia linii kolejowej i dworca w Lille. Zaatakowany przez myśliwce wroga został zestrzelony i spadł do morza (piloci dywizjonu widzieli w rejonie Dunkierki spadający samolot dowódcy). Zostały podjęte poszukiwania przez samoloty Lysander, ale nie przyniosły rezultatu. Tadeusz Arentowicz zginął w morzu[2].

Zwycięstwa powietrzne

Na liście Bajana figuruje na 418. pozycji z 1 uszkodzonym samolotem[2].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ VII promocja
  2. ↑ a b c d e Cumft i Kujawa 1989 ↓, s. 193.
  3. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 216.
  4. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 473.

Bibliografia

  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Olgierd Cumft, Hubert Kazimierz Kujawa: Księga lotników polskich: poległych, zmarłych i zaginionych 1939-1946. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1989, s. 193. ISBN 83-11-07329-5.

Linki zewnętrzne

  • Wojciech Zmyślony: Polskie Siły Powietrzne w II Wojnie Światowej. [dostęp 2019-08-03].
  • Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii 1940-1947. [dostęp 2019-08-03].
  • WYŻSZA SZKOŁA OFICERSKA SIŁ POWIETRZNYCH ARENTOWICZ Tadeusz Aleksander. [dostęp 2019-08-03].
  • Polscy piloci myśliwscy polegli w latach 1940 – 1946. [dostęp 2019-08-03].