Wiktor Żywicki
 | |||
 chorąży | |||
| Data i miejsce urodzenia | 25 czerwca 1893 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 9 września 1981 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1915–1918, 1920–1939 | ||
| Siły zbrojne | Armia Cesarstwa Niemieckiego | ||
| Jednostki | |||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
| Odznaczenia | |||
       | |||
| |||
Wiktor Żywicki (ur. 25 czerwca 1893 w Parchowie, zm. 9 września 1981 w Bytowie) – chorąży Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Józefa (zm. 1933), rolnika i Anny z Pawelskich[1][2][3]. W latach 1899–1907 uczęszczał do szkoły ludowej w rodzinnej wsi[4]. Po ukończeniu nauki pracował w gospodarstwie rolnym ojca[3].
2 kwietnia 1915 został wcielony do armii niemieckiej i przydzielony do 58 pułku piechoty w Legnicy[5]. Po kilku miesięcznym szkoleniu został przeniesiony do 270 pułku piechoty na froncie rosyjskim[6]. W listopadzie 1917 razem z pułkiem został przeniesiony na front francuski[6]. Wziął udział między innymi w bitwie nad Sommą[6]. W czasie pobytu na froncie francuskim został ranny, awansowany na starszego szeregowca i odznaczony Krzyżem Żelaznym II klasy[6]. 18 grudnia 1918 został zwolniony z armii niemieckiej[6].
14 lutego 1920 wstąpił jako ochotnik do 66 Kaszubskiego pułku piechoty. W bitwie pod Horodcem, dowodząc plutonem w 10 kompanii przeprowadził brawurowy atak, który zadecydował o zdobyciu znacznego terenu. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[7] i awansowany na stopień sierżanta[3]. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w zawodowej służbie wojskowej. Służył w 1 batalionie strzelców w Chojnicach. W 1932 ukończył siedem klas szkoły powszechnej w Chojnicach[8]. Awansował na chorążego[3]. Wziął udział w kampanii wrześniowej[3].
Po zakończeniu II wojny światowej prowadził własne gospodarstwo rolne i pracował w zakładach państwowych. Zmarł w Bytowie, pochowany na cmentarzu w Parchowie.
Był żonaty z Agnieszką z Paszylków, dzieci: Bolesław (ur. 1922), Irena (ur. 1926), Lubomiła (ur. 1929), Zbigniew (ur. 1934)[3].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 412 (108)[a] – 19 lutego 1921[9][10]
- Medal Niepodległości – 27 czerwca 1938 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[11][1][12]
- Brązowy Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[13][14][3]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[15]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[15]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z jedną gwiazdką[16]
- Krzyż Żelazny II klasy[6]
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-28]..
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c d e f g Polak (red.) 1991 ↓, s. 169.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ a b c d e f Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Jankiewicz 1929 ↓, s. 35.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 26 czerwca 1922, s. 468.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-28]..
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-28]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 31 października 1938, s. 8.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-28]..
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1 foto..
Bibliografia
- Żywicki Wiktor. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.5-482 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-22].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Wacław Jankiewicz: Zarys historii wojennej 66-go Kaszubskiego Pułku Piechoty im. Marszałka J. Piłsudskiego. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
