Wstężyk gajowy
| Cepaea nemoralis[1] | |||
| (Linnaeus, 1758) | |||
 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||
| Typ | mięczaki | ||
| Podtyp | muszlowce | ||
| Gromada | ślimaki | ||
| Podgromada | Heterobranchia | ||
| Rząd | trzonkooczne | ||
| Nadrodzina | Helicoidea | ||
| Rodzina | ślimakowate | ||
| Rodzaj | Cepaea | ||
| Gatunek | wstężyk gajowy | ||
| Synonimy | |||
| | |||
| Podgatunki[2] | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 najmniejszej troski | |||
| |||
| |||
Wstężyk gajowy, ślimak gajowy (Cepaea nemoralis) – gatunek synantropijnego, roślinożernego ślimaka lądowego z rodziny ślimakowatych (Helicidae), jeden z bardziej pospolitych gatunków ślimaków i jeden z trzech wstężyków występujących w Polsce.
Występuje w zachodniej i środkowej Europie, introdukowany w Ameryce Północnej, gdzie stał się gatunkiem inwazyjnym. W Polsce występuje na Dolnym Śląsku, Małopolsce, Pomorzu i Wielkopolsce. Spotykany często w ogrodach, w parkach, na cmentarzach – zwykle wśród krzewów.
Muszla tego ślimaka, w zarysie kulista, ze stożkowato wzniesionymi skrętami, ma bardzo duże zróżnicowanie barwne – opisano kilkadziesiąt odmian barwnych[4]. Spotyka się osobniki o muszlach żółtych z ciemnymi paskami, różowych, aż po osobniki o muszli czerwonobrunatnej lub ciemnobrązowej z żółtymi paskami lub bez pasków. Dorosłe osobniki wstężyka gajowego w przeciwieństwie do wstężyka ogrodowego mają ciemnobrązową lub czarną wargę otaczającą otwór muszli.
Wysokość muszli wynosi 17–20 mm, szerokość 21–27 mm[4].
Żywią się glonami i roślinami zielnymi, zwłaszcza ich obumarłą tkanką.
Wstężyki gajowe są jadalne, ale rzadko spożywane przez ludzi ze względu na niewielkie rozmiary i różnie oceniane walory smakowe[5]. Naturalnym wrogiem wstężyków jest drozd śpiewak, który żywi się nimi – małe połyka w całości, a większym rozbija skorupki o twarde podłoże, po czym zjada ciało mięczaka[6].
Galeria
-
W rozpoznawaniu gatunku liczy się kształt muszli -
oraz ciemnobrązowa warga (pasek wokół otworu). -
Gdy robi się zbyt gorąco, ślimak wciąga ciało do środka muszli, a otwór otacza błonką zabezpieczającą ciało przed wysychaniem. -
Za chwilę skręt ciała pozwoli ślimakowi stanąć na nodze. -
Muszla Cepaea nemoralis
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Cepaea nemoralis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e f MolluscaBase eds., Cepaea nemoralis (Linnaeus, 1758), [w:] MolluscaBase [online] [dostęp 2024-04-19] (ang.).
- ↑ Cepaea nemoralis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Władysław Strojny: Nasze zwierzęta. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1981. ISBN 83-09-00045-6.
- ↑ Man and Mollusc's Data Base of Edible Molluscs – Helicidae (ang.)
- ↑ Andrzej Kruszewicz: Ptaki Polski. 2, Wróblowe – ptaki śpiewające. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2006. ISBN 83-7073-455-3.
- SNL: stor_hagesnegl
- DSDE: lundsnegl
